Rdza – Jakub Małecki
“Jakub Małecki wspaniale opowiada ludzi” – z taką opinią spotkałam się gdzieś w Internecie. Potem, czytając “Rdzę” nie mogłam odeprzeć myśli: “Cholera, faktycznie! Małecki nie opowiada historii, on opowiada ludzi!”.
“Rdza” dzieje się w mikrokosmosie małej społeczności. Tam, gdzie życie składa się z rzeczy najzwyklejszych, tam zdarza się wszystko po trochu: radość, miłość, spokój, niepokoje, tragedie, straty, brak miłości, przyjaźń, marzenia, odwaga, strach, postanowienia, lęki. Historia wcześniejszych pokoleń i nadzieja pokładana w następnych. Prawdziwy kalejdoskop wrażeń, uczuć i sploty ludzkich losów…
Tak więc Małecki zabrał mnie na półtora dnia do małej wsi Chojny, gdzie Szymon, 7 – letni chłopiec, pewnego dnia dowiaduje się, że jego życie nigdy już nie będzie takie same. Jego babcia, kilkadziesiąt lat temu przeżyła coś podobnego – w innych czasach, innych okolicznościach. Emocje jak gdyby te same… Losy Szymona i Tośki, ich rodziny, przyjaciół i sąsiadów zwiążą się ze sobą, a mimo wszystko każdy z nich zostanie, w gruncie rzeczy samotny, coś straci lub będzie musiał nauczyć się żyć na nowo…
Niby takie zwykłe życie, niby oczywiste sprawy, a okazuje się, że wciągają i fascynują bardziej niż niejedna holywoodzka historia. Co więcej, Małecki zachwycił mnie swoim stylem. Prostym, niezbyt kwiecistnym, bardzo dosadnym, od przekleństw niestroniącym czyli – bardzo prawdziwym.
Jakub Małecki to autor młodego pokolenia, ale już nagrodzony i doceniony.
I niezwykle rozsądny, co możemy przeczytać w wywiadach z nim. Zamiast wymieniać przyznane mu nagrody i nominacje, napiszę swoją własną, troche osobistą, pochwałę dla autora. I myślę, że, Czytelnicy zaglądający regularnie na Molę Książkową, zorientują się, że “Rdza” naprawdę mnie zachwyciła: Jakub Małecki, dla mnie jako czytelnika, jest brakującym ogniwem pomiędzy Olgą Tokarczuk a Gabrielem Garcią Marquezem…
Panie Jakubie, mam nadzieję, że takie towarzystwo Panu odpowiada…
